İnsanların çoğu ritim tutabiliyor gibi görünüyor. Bazı sorunlar olsa da, hep birlikte ahenk içinde el çırparız, dans ederiz, tören yürüyüşü yaparız; bu yetenekler bizi diğer hayvanlardan ayırır. Ama bazı insanların doğuştan ritim yetileri yoktur. Bu insanlar popülasyonun çok küçük bir dilimini temsil eder ve “ritim duyarsızlığı” (beat deafness) olarak adlandırılan gerçek bir rahatsızlığa sahiptirler.
Ritim duyarsızı insanlar, el çırpmada, işitsel bir tempoda vurmada veya birisiyle sallanırken çok zor zamanlar yaşıyor. Bu koordinasyon eksikliğinden çok daha şiddetli bir problemdir. Ve bu kişinin duyma problemleri ya da düzenli bir ritim yaratmada beceri eksikliği olsa bile, bunlar motor becerilerine dayandırılamaz. McGill Üniversitesi biliminsanları, yüzlerce ritim duyarsızlığı olduğu düşünülen insanla çalışma yaptı, ama sadece iki kişide gerçekten ciddi bir problem tanımlanabildi. Bu iki insan (Marjorie adında bir kadın ve Mathieu adında bir adam) genel popülasyonu temsil eden bir grupla karşılaştırıldı.
McGill Üniversitesi’nde psikoloji profesörü ve çalışmanın başyazarı Caroline Palmer, “Eğer metronomu yüzde beş oranındaki bir değişim ile sunarsanız, genel popülasyonun büyük çoğunluğu bunu duyacak ve buna tepki verecektir.”
Laboratuvarda Palmer, Mathieu ve Marjorie’nin ritim eşleştirme yeteneklerinin bazal bir tahmini alınmak istendi. İkisi de müziksiz olarak parmaklarını tam olarak kontrol grubu gibi kendi tempolarıyla vurmayı başardı. Palmer “Ritim duyarsızı bireyler, ritmi hissedebiliyor olma açısından diğer insanlardan farklı değiller” diyor. “Ses yokken düzenli olarak vurabiliyor ya da el çırpabiliyorlar. Onları kolay ayırt ettiren, ritme uyum sağlamayı denedikleri zamandır.’’
Ritim duyarsızı katılımcılar, egzersiz boyunca daha hızlı ya da daha yavaş hale gelen bir metronoma dokunmaları istenerek test edildi. Çoğu insan için tempodaki ani değişiklik, ritim vurmalarını ayarlamalarına neden olur. Doğru tempoya alışmadan önce, ilk vuruş ileri ya da geride kalır. Hem Mathieu hem Marjorie, metronomun yeni ritmine alışmakta çok kötüydüler. “Tempodan çok uzaktılar ve uzak kalmaya devam ettiler” diyor Palmer.
Mathieu bazı müzikal alıştırmalar yaptı ve Marjorie yapmadı, fakat bulgular müzikal yeteneği veya bunun eksikliğini açıklayamaz. Bu bulguların nedenini anlamak için, ritmi nasıl anladığımızın temel prensibini düşünmeliyiz. Biliminsanları, birçok temel biyolojik fonksiyonun, kalp atışımız, yürüyüşümüz ve hatta konuşmamız gibi, bir iç salınım fonksiyonu tarafından kontrol edilen ritimlere bağlı olarak çalıştığını düşünüyor. Bu, insanların zamanın geçişini nasıl anladığını destekleyen bir teoridir; döngü içinde nerede olduğumuzun temelinde, ne kadar zaman geçtiğine dair bir duyuya sahip olmamız var. İnsanlar yürüyüş veya koşu gibi ritmik aktivitelerini senkronize edebilir, tempoya, örneğin müzikteki tempolara, iç salınım oranlarını yükseltip alçaltarak adapte olurlar.
Palmer’in araştırmaları hem Mathieu, hem de Marjorie’nin iç salınım fonksiyonlarının anormal şekilde olduğunu iddia ediyor. “Salınımlarının metronom ritmindeki değişimlere tam olarak adapte olmadığını bulduk” diyor. Ritim duyarsızı bireylerden biri, genel popülasyondan tamamen farklı frekansta çalışan bir salınıma sahiptir. İkinci ritim duyarsızı bireyin salınımı, nabzın müziğe yerleşmesine izin veren “titreşimi azaltma” fonksiyonuna sahip değildir.
Mathieu ve Marjorie’nin salınımlarının bilgisayar modeli, aynı metronom testine yerleştirildiğinde, Palmer’in hata payı tahminleri, iki ritim duyarsızı ve kontrol grubu arasındaki gözlemlerine tam olarak uydu. Felsefi İşlem: Biyolojik Bilimler (Philosophical Transaction: Biological Sciences) dergisinde yayımlanan bu araştırma, bazı insanların bir tempo ile hareket etmekte neden ciddi sıkıntı yaşadığını açıkladığı savında. Bununla birlikte hâlâ, ritim duyarsızı insanların, örneğin günlük konuşma dilinde ya da diğer bireylerin ritimlerine adapte olmada probleme sahip olup olmadığı bilinmemektedir.
