Şimdiye kadar “Neden hepimiz evde kalamıyoruz?” sorusunu sormuştuk. Bunun nedeni mevcut sistemin tam bir izolasyonu, örneğin sıkı bir sokağa çıkma yasağını kaldıramayacak olmasıydı. Evde kalmaya zorladığın kişinin geçimini sağlamak ve işini yitirmeyeceğinin garantisini vermek zorundasın. Zenginden alıp yoksula vermeyi gerektiren bu uygulamayı sermaye düzeni gerçekleştiremezdi, gerçekleştiremiyor.
Bu kez soruyu tersten soralım: Neden evde kalmaya zorlanıyoruz?
Bu sorunun yanıtı da aynıdır. Biliniyor ki, sonuç olarak toplumun çok önemli bir bölümü koronavirüs ile tanışacak ve birlikte yaşamayı öğrenecek. Herkes bağışıklık sisteminin gücüne göre etkilenecek, tıpkı klasik gripte olduğu gibi. Bütün mesele virüsün yayılım hızını azaltmak ve sağlık sistemine aşırı yüklenmeyi ve çökmeyi engellemek.
Sağlık sistemimiz halkçı ve kamucu bir karakterde olsaydı, sermayenin kârı değil halkın sağlığı öne alınsaydı, önleyicilik esas alınıp ona göre tedbirler hayata geçirilseydi, sağlığa çok daha fazla kaynak aktarılıp donanım güçlendirilseydi, sağlık hizmeti bir temel insan hakkı olarak kabul edilip parasız olsaydı, “evde kal” tedbirine de gerek kalmayacaktı. Hayat uzun sürecek çok sıkı tedbirlere gerek duyulmadan devam edecek, koronavirüsten etkilenerek hastalananlar yukarıdaki niteliklere sahip sağlık sistemi içinde tedavi edilebileceklerdi.
Bazılarımızın evde kalamamasının da, bazılarımızın evde kalmaya zorlanmasının da nedeni aynıdır: Sağlık sisteminin sermayeden yana olması ve kapitalistin kârını temel alması.
Korona krizi bir doğa krizi değildir; kapitalizmin krizidir.
