Alberta Üniversitesi’ndeki paleontologlar, dinozorların atalarının neden dört ayak üzerinde durduklarını ve sadece iki arka bacakları üzerinde ayağa kalktıklarını açıklayan yeni bir teori geliştirdiler.
Dinozorlardaki iki-ayaklılık antik ve çok daha küçük proto-dinozorlardan miras kalmıştı. Scott Persons yazdığı makalede, bu evrimleşmeyi kuyruklarla açıklıyor. “Proto-dinozorların kuyrukları büyüktü, bacaklarını güçlendiren kaslara sahipti” diyor Persons. “Bu kas kütlesine sahip olmak, erken dinozorların ayakta durmaları ve iki ayaklarının üstünde yürümeleri için gereken gücü sağladı. Modern kertenkelelerin iki ayak üzerindeki yükselişinde de benzer bir etki görüyoruz.”
Zamanla, proto-dinozorlar daha hızlı ve daha uzun mesafeler için koşmaya başladı. Küçük ön dişler vücut ağırlığının azalmasına ve dengenin iyileşmesine yardımcı olurken, arka ekstremite uzaması gibi adaptasyonlar, antik dinozorların daha hızlı koşmasına izin verdi. Sonunda, bazı proto-dinozorlar dört ayak üzerinde yürümekten vazgeçtiler.
Kanada Araştırma Başkanlığı tarafından yürütülen araştırmada paleontologlar Persons ve Phil Currie, erken proto-dinozorların yalnızca avlarını avlamak için ellerini boşaltmak amacıyla iki-ayak üzerinde durdukları şeklindeki tezle tartışıyorlar.
“Bu açıklamalar tutarsız,” diyor Persons. “Bir sürü antik iki-ayaklı dinozor otoburdu ve erken etçil dinozorlar bile küçük ön ayaklar geliştirdiler, avları çiğnemek için ellerini kullanmak yerine, yemeklerini güçlü çeneleriyle ele geçirmişlerdi.”
Ancak, iki-ayaklılığın hayvanlara hızlı şekilde yardımcı olması için evrimleşebileceği doğruysa, atlar ve çitalar gibi memeliler neden iki-ayaklı değildir?
“Genelde memelilerin büyük kuyruk tabanlı bacak kasları olmadığından” diye açıklıyor Persons. “Fosil kayıtlarına baktığımızda, proto-memeli atalarımızın aslında bu kasları ne zaman kaybettiğini izleyebiliriz. Permiyen dönemde, 252 milyon yıl geride kalmış gibi görünüyorlar” diyor.
O zamanlar memeli soyu kazı yapmaya ve yuvalarda yaşamaya adapte olmuştu. Kazmak için, güçlü ön ayakları vardı. Arka bacak kasları ve kuyrukları muhtemelen bir virajın dar sınırlarında manevra yapmayı zorlaştırırdı.
“Ayrıca avcıların sizi yakalaması için ulaşması gereken mesafeyi çok daha kısaltıyor” diyor Persons. “Modern kazıcı kemirgenler özellikle kısa kuyruklu olma eğilimindedir; tavşanları, porsukları ve köstebekleri düşünün.”
Araştırmacılar, kazıcı kemirgenlerin atalarımızla aynı dönemde yaşamalarının permiyen döneminin sonunda meydana gelen kitlesel yok oluşlarda atalarımızın hayatta kalmalarını sağladığı teorisini de öne sürdüler. Ancak proto-memeliler oyuklarından kurtulduğunda, gittikçe hızlı koşucular haline dönüştü ve onları iki-ayak üzerinde yürümekle karşı karşıya getirecek olan kuyruktan da yoksundular.
Dergi Referansı: W. Scott Persons, Philip J. Currie. The functional origin of dinosaur bipedalism: Cumulative evidence from bipedally inclined reptiles and disinclined mammals. Journal of Theoretical Biology, 2017; 420: 1 DOI: 10.1016/j.jtbi.2017.02.032
Kaynak: https://www.sciencedaily.com/releases/2017/03/170303110634.htm
